ჰოლივუდური დასასრული, როგორც კინემატოგრაფიის შაბლონი

„ჰოლივუდური დასასრული“ — ეს არის ტერმინი, რომელიც დროთა განმავლობაში ფართოდ დამკვიდრდა კინემატოგრაფიაში და სცენარისტებისა თუ რეჟისორებისთვის ერთგვარ შაბლონურ ფორმად იქცა. ამ ფრაზით ისეთი დასასრული იგულისხმება, რომელიც მაყურებლისთვის ემოციურად დამაკმაყოფილებელი და ოპტიმისტურია. ტრადიციულად, ის მოიცავს სიუჟეტის მთავარი კონფლიქტის გადაჭრას, პერსონაჟთა ბედნიერებასა და დამაიმედებელ შედეგებს.

მაგალითად, კლასიკურ რომანტიკულ კომედიებში, როგორებიცაა „When Harry Met Sally“ ან „Pretty Woman“, მთავარი პერსონაჟები რთული სიუჟეტური გზის გავლის შემდეგ ბედნიერებას აღწევენ. სასწაულებრივად, ყველანაირი პრობლემა გვარდება, გმირები გამოწვევებს უმკლავდებიან და მათი სიყვარული „იმარჯვებს“. სცენარის მსგავსი განვითარება მაყურებელს იმედიან განწყობას უტოვებს, რაც ხშირად კომერციული წარმატების საწინდარიცაა. 

When Harry Met Sally

ტერმინის წარმოშობა და ისტორია

„ჰოლივუდური დასასრული“, როგორც იდეა, ჰოლივუდის ოქროს ხანაში (1920-50-იანი წლები) დამკვიდრდა, როცა ამერიკულ კინოში პუბლიკის ემოციური კმაყოფილების უზრუნველყოფა უმთავრეს ასპექტს წარმოადგენდა. უფრო კონკრეტულად, ფილმების სტანდარტიზაციის ეპოქაში, დიდი სტუდიები ქმნიდნენ პროდუქციას, რომელიც ფართო მასებისთვის იქნებოდა მიმზიდველი. ბედნიერი დასასრული კი ჰოლივუდისთვის კომერციული სარფიანობის ერთგვარ ფორმულად იქცა, რადგან მაყურებლებს სურდათ, ფილმისგან დადებითი ემოციები მიეღოთ…

ბუნებრივია, ეს ტენდენცია მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ განსაკუთრებით გაძლიერდა… ამ დროს პუბლიკას განსაკუთრებით სჭირდებოდა იმედისმომცემი და ოპტიმისტური ისტორიები. შესაბამისად, „ჰოლივუდური დასასრული“ მაყურებელს რეალურ სამყაროში არსებული პრობლემებისგან დროებით გაქცევაში ეხმარებოდა; ამავდროულად, ამერიკული კულტურული ღირებულებების, მაგალითად, ოჯახის, სიყვარულისა და სამართლიანობის პოპულარიზაციას უწყობდა ხელს.

„ჰოლივუდური დასასრულის“ ძირითადი მახასიათებლები

ეს შაბლონი სცენარის განვითარების სხვადასხვა ეტაპზე განსაკუთრებულ მნიშვნელობას ანიჭებს ემოციას, მორალურ გაკვეთილებსა თუ სიუჟეტის კვანძის გახსნას. მისი ძირითადი მახასიათებლებია:

  1. კონფლიქტის გადაჭრა — სიუჟეტში წამოჭრილი მთავარი პრობლემა, რომელიც გმირებს სირთულეებს უქმნის, საბოლოოდ გვარდება. ასე ამბავს ლოგიკური დასასრული აქვს და მაყურებელს „ღიად“ არ რჩება საკითხები;
  2. პერსონაჟთა ტრანსფორმაცია — ხშირად გმირები მნიშვნელოვან პიროვნულ ზრდას განიცდიან. მათი ევოლუცია კი მაყურებლისთვის შთაგონების წყაროდ იქცევა;
  3. მორალური გზავნილი — ჰოლივუდური დასასრული ხშირად გაჯერებულია მორალური გაკვეთილებით. ეს შეიძლება ეხებოდეს სამართლიანობას, სიყვარულსა თუ მეგობრობას და მათი მნიშვნელობის ხაზგასმას;
  4. ემოციური კმაყოფილება — ასეთი დასასრული მაყურებლის დადებით ემოციურ განწყობას ეხმიანება. კომერციული წარმატება კი, როგორც წესი, დიდწილადაა დამოკიდებული იმაზე, თუ რამდენად კმაყოფილია ხალხი ფილმის ყურების შემდეგ.
Pretty Woman

როგორ ცვლის „ჰოლივუდური დასასრულის“ შაბლონი ფილმს?

მეტი თვალსაჩინოებისთვის, შეგვიძლია ერთი საკულტო მაგალითი განვიხილოთ. ფილმი „პეიზაჟი ნისლში“ (Topio stin omichli), რომელიც 1988 წელს გადაიღო რეჟისორმა თეო ანგელოპულოსმა, საბერძნეთის ახალი ტალღის ერთ-ერთი ყველაზე მნიშვნელოვან ნამუშევარია. ეს დრამა მოგვითხრობს ბავშვობის, დაკარგული იმედებისა და ცხოვრებისეული სირთულეების შესახებ. ამასთან, სცენარი სავსეა სიმბოლიზმითა თუ ფილოსოფიური საკითხებით.

ბუნებრივია,„პეიზაჟი ნისლში“ ჰოლივუდური დასასრულით რადიკალურად განსხვავებულ ემოციურ გამოცდილებას მოგვაწვდიდა; ამასთან, სავარაუდოდ, დაკარგავდა იმ სიღრმესა და სიმბოლიზმს, რაც მას თანამედროვეობის კლასიკად აქცევს.

Topio stin omichli

მოდით, წარმოვიდგინოთ მისი ამ შაბლონში მოქცევა:

ორიგინალში, ბავშვები, ვოულა და ალექსანდროსი, თავიანთი მამის მოსაძებნად რთულ, ბუნდოვან გზას გადიან. მათი მოგზაურობა სავსეა სირთულეებითა და ძალადობით, ხოლო ფინალი ღიად რჩება: ბავშვები აღწევენ ერთგვარ საზღვარს, რომელიც შეიძლება სიმბოლო იყოს იმ გაურკვეველი მომავლისა, რომლისკენაც ისინი მიდიან… ამ ღია დასასრულმა ფილმს პოეტური, ფილოსოფიური და მტკივნეული სიღრმე შესძინა.

ხოლო თუ ფილმი ჰოლივუდურ ფორმულაში მოექცეოდა, დასასრული ბევრად ოპტიმისტური და დამაკმაყოფილებელი იქნებოდა:

  1. მამის პოვნა — ბავშვები იპოვიდნენ მამას, რომელიც კეთილი და მზრუნველი ადამიანი აღმოჩნდებოდა… ის სიხარულით მიიღებდა შვილებს და მათთან ერთად ახალ ცხოვრებას დაიწყებდა. ყველა დაბრკოლება კი, რომელიც გზაზე შეხვდათ, პერსონაჟების გაძლიერებას შეუწყობდა ხელს;
  2. პოზიტიური გზავნილი — ფილმი დადებით ნოტაზე დასრულდებოდა, ბავშვები ახალ ცხოვრებას დაიწყებდნენ. მამის დახმარებით, წარსულის ტრავმებს გაუმკლავდებოდნენ და ბედნიერები იქნებოდნენ;
  3. პრობლემების იდეალიზებული გადაწყვეტა — გზად შემხვედრი ადამიანები, რომლებიც ბავშვებს სასტიკად ექცეოდნენ, ამ შემთხვევაში განსხვავებულ როლს შეითავსებდნენ… კერძოდ, სიყვარულსა და თანადგომას გამოიჩენდნენ, სათანადოდ დაეხმარებოდნენ მიზნის მიღწევაში.

რეალურად, „ჰოლივუდური დასასრული“ ფილმს უფრო „მარტივ“ და კომერციულად მიმზიდველ პროდუქტად აქცევდა. მაყურებელი თავს უკეთ იგრძნობდა, რადგან ბავშვების სირთულეები საბოლოოდ კეთილშობილური და ბედნიერი ფინალით დასრულდებოდა. თუმცა სიუჟეტი იმ პოეტურ და ფილოსოფიურ განზომილებას დაკარგავდა, რომელიც მაყურებელს ცხოვრებისეულ სირთულეებზე აფიქრებს. 

ამავდროულად, დაირღვეოდა რეალობასთან კავშირი, რადგან სინამდვილეში კონფლიქტებს ყოველთვის იდეალურ გამოსავალს ვერ ვუძებნით. რომ აღარაფერი ვთქვათ სიმბოლიზმის გაუფასურებაზე — ნისლი, როგორც ცხოვრებისეული გაურკვევლობის სიმბოლო, დაკარგავდა თავის მნიშვნელობას, რადგან ბავშვების გზა ნათელ და ადვილად პროგნოზირებად ფინალს მიაღწევდა.

მთლიანობაში, „პეიზაჟი ნისლში“ თავისი ღია და სევდიანი დასასრულით გვთავაზობს რეალურ, ემოციურ გამოცდილებას. „ჰოლივუდური დასასრული“ კი ამ ფილმს შეცვლიდა კომერციული ნარატივისკენ, სადაც მთავარი მიზანი მაყურებლის კომფორტის უზრუნველყოფაა და არა მისი ემოციური თუ ინტელექტუალური გამოწვევა. 

„ჰოლივუდური დასასრულის“ კრიტიკა

მიუხედავად მისი პოპულარობისა, „ჰოლივუდური დასასრული“ ხშირად კრიტიკის ობიექტია. სცენარისტებისა და რეჟისორების გარკვეული ნაწილი მიიჩნევს, რომ ეს სტილი მეტისმეტად პროგნოზირებადია და რეალური ცხოვრების სირთულეებსა თუ მრავალშრიანობას გაურბის. ამიტომაც, თანამედროვე კინემატოგრაფია ცდილობს, უფრო ბალანსირებული მიდგომა გამოიყენოს. ამიტომაც, დღესდღეობით რეჟისორები და სცენარისტები ხშირად ქმნიან ისეთ ნარატივებს, სადაც ჰოლივუდური დასასრულის ელემენტები კომბინირებულია რეალისტურ ტონალობასთან, რაც ფილმს უფრო ბუნებრივსა და დამაჯერებელს ხდის.

მაგალითად, მარტინ სკორსეზე ხშირად აკრიტიკებს ჰოლივუდის მიდრეკილებას, ყველაფერს ოპტიმისტური დასასრული მოუძებნოს. მისი აზრით, რეალობა უფრო რთული და მრავალმხრივია, კინო კი ცხოვრებას მთელი ამ მრავალფეროვნებით უნდა ასახავდეს. ფილმში „Taxi Driver“, სადაც მთავარი გმირის ფსიქოლოგიური მდგომარეობა საბოლოოდ ღიად რჩება, სკორსეზე აჩვენებს, როგორ შეიძლება სიუჟეტი მაყურებლისთვის უფრო ღრმა და დამაფიქრებელი გახდეს.

ასევე, კვენტინ ტარანტინო ყურადღებას ამახვილებს იმაზე, რომ „ჰოლივუდური დასასრული“ მაყურებლის ემოციებით მანიპულაციის იარაღად გამოიყენება. მისი ფილმები, მაგალითად, „Pulp Fiction“, უფრო მეტად არღვევს ტრადიციულ ნარატივს და კითხვებს უპასუხოდ ტოვებს. ტარანტინო მიიჩნევს, რომ ასეთი სტრუქტურა უფრო ბუნებრივი და საინტერესოა, ვიდრე წინასწარმეტყველებადი „ჰეფი ენდი“.

გასაკვირი არაა, რომ სტენლი კუბრიკიც, როგორც ინოვატორი რეჟისორი, მუდმივად ეწინააღმდეგებოდა ჰოლივუდურ შაბლონებს. მისი აზრით, ოპტიმისტური დასასრულები ზედმეტად ამარტივებს სიუჟეტს. ფილმში „2001: A Space Odyssey“ დასასრული აბსტრაქტული და ღრმაა, რაც მაყურებელს მრავალშრიან ინტერპრეტაციებს სთავაზობს, ნაცვლად მარტივი ემოციური კმაყოფილებისა.

დევიდ ლინჩიც ცნობილია იმით, რომ კატეგორიულად ეწინააღმდეგება ტრადიციულ ნარატივებსა და ბედნიერ დასასრულებს. მისი ფილმები, მაგალითად, „Mulholland Drive“, წარმოაჩენს რეალობის სიზმრისეულ მხარეს, სადაც დამაკმაყოფილებელი დასასრულები შეუძლებელია. ლინჩის აზრით, ფილმმა უამრავი კითხვა უნდა დაგვიტოვოს… 

ხოლო ჩარლზ კაუფმანისთვის „ჰოლივუდური დასასრული“ ზედაპირულ გადაწყვეტას წარმოადგენს. ის ხშირად ამბობს, რომ ღიად დატოვებული დასასრული უკეთ გადმოსცემს ადამიანის ემოციურ მდგომარეობასა თუ ცხოვრებისთვის დამახასიათებელ დუალიზმს.

მთლიანობაში, ცნობილი სცენარისტები და რეჟისორები მიიჩნევენ, რომ „ჰოლივუდური დასასრული“ შესაძლებელია იყოს ეფექტური, მაგრამ მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ ის ორგანულად ერწყმის სიუჟეტს. როდესაც მისი გამოყენება ხდება შაბლონურად, ფილმი კარგავს უნიკალურობას და ღირებულებას. ამის გამო, ბევრმა კინემატოგრაფისტმა აირჩია, რომ გამოიკვლიოს ალტერნატიული გზები, რომლებიც მაყურებელს უფრო ღრმა ემოციურ გამოცდილებას სთავაზობს.

სად შეუძლია სცენარისტს დასაქმება?

„პირველად იყო სცენარი“ — ამ ფრაზაში სცენარის ნაცვლად სიტყვა უფრო ნაცნობია, მაგრამ ჩვენ სხვა საკითხი და მიმართულება ავირჩიეთ. ყველაფერი ხომ სცენარით იწყება, შემდეგ კი სხვადასხვა ფორმით ისხამს ხორცს…

დღეს უნდა ვისაუბროთ იმაზე, თუ ვის სჭირდება სცენარისტი ან მის მიერ მოფიქრებული სცენარები. ეს არეალი კი იმაზე გაცილებით დიდია, ვიდრე ზოგადად ჰგონიათ ხოლმე ერთი შეხედვით — თითქოს, მხოლოდ კინემატოგრაფიის, თეატრის ან ლიტერატურის ნაწილი იყოს. არადა, ამ პროფესიის ადამიანის ადგილი მოიძებნება ყველგან, სადაც შემოქმედებითი აზროვნება, წერა და ორიგინალური იდეების ნარატიულად გადმოცემაა საჭირო.

კინემატოგრაფია

რა თქმა უნდა, სცენარისტის ერთ-ერთი ყველაზე გავრცელებული და ცნობილი სამუშაო სფერო კინემატოგრაფიაა. მხატვრული თუ დოკუმენტური ფილმების, სერიალების, სიტკომებისა და მოკლემეტრაჟიანი ფილმების მიღმა ყოველთვის სცენარების წერის დიდი პროცესი იმალება…  სიუჟეტის, პერსონაჟების, დიალოგებისა და ზოგადი კონტექსტის შექმნა სწორედ სცენარისტზეა დამოკიდებული. შესაბამისად, ამ პროფესიის დაუფლება მაღალი დონის შემოქმედებით უნარებს მოითხოვს, რომელთაც შესაბამისი დახვეწა სჭირდება, რათა შექმნილი ისტორია საინტერესო და თანმიმდევრული იყოს.

ამასთან, კინემატოგრაფიაში ყველაფერი გუნდურ პროცესზეა აგებული, სადაც სცენარისტი მჭიდროდ თანამშრომლობს რეჟისორთან და პროდიუსერებთან. ისინი ერთად მსჯელობენ  სიუჟეტის განვითარებაზე, ცვლილებებსა და სტრატეგიაზე. ამის მიხედვით, სცენარის პირველი სტრატეგია შეიძლება ბევრჯერ შეიცვალოს — შესაბამისად, აუცილებელია ადაპტაციის უნარის ქონაც.

აქვე უნდა აღვნიშნოთ, რომ ხშირად ფილმები იქმნება უკვე არსებული ლიტერატურული ნამუშევრების, წიგნების, კომიქსების ან პიესების მიხედვით. ამ შემთხვევაში, სცენარისტი მუშაობს ადაპტაციაზე — ანუ არსებული მასალის კინემატოგრაფიულ ენაზე გარდაქმნაზე, რაც მასალის გარკვეულწილად გადაკეთებასა და მორგებას მოითხოვს.

თეატრი

თეატრში, სცენარისტის როლი, ისევე როგორც კინემატოგრაფიაში, უმნიშვნელოვანესია — სწორედ მისი ნამუშევარი განსაზღვრავს სპექტაკლის შინაარსს, პერსონაჟებსა და დიალოგებს. ასევე, სცენარისტი განსაზღვრავს პიესის მოქმედებებისა და სცენების სტრუქტურას. თანაც, ვინაიდან თეატრში ხანგრძლივი პაუზები იშვიათია და ყველაფერი უწყვეტად ხდება, სცენარისტი განსაკუთრებით ყურადღებით უნდა იყოს პიესის რიტმისა თუ მოქმედებების ბუნებრივი მიმდინარეობების მიმართ.

პიესის დაწერისას სცენარისტი ასევე აღწერს სცენებსა და გარემოს, რაც რეჟისორსა და მხატვარს ვიზუალური მხარის შექმნაში ეხმარება. ეს შეიძლება მოიცავდეს სცენის მორგებას, განათების, დეკორაციისა თუ მუსიკალური ფონის ინტეგრირებას. 

ცხადია, თეატრალური დადგმა სცენარისტისა და რეჟისორის თანამშრომლობით იქმნება. რეჟისორს შეუძლია, სცენარისტისგან განსხვავებული ხედვა შეიმუშაოს, სცენარისტი კი ამ მხრივაც მოქნილი უნდა იყოს. 

მთლიანობაში, თეატრში სცენარისტის როლი საკვანძოა, რადგან პიესის დაწერა სპექტაკლის საძირკველს წარმოადგენს. სცენარისტი ქმნის სიუჟეტს, პერსონაჟებს, დიალოგებსა და მოქმედებების ხაზს, რაც საბოლოოდ განაპირობებს, თუ როგორი იქნება სპექტაკლი და როგორ ემოციურ ეფექტს იქონიებს ის მაყურებელზე.

სატელევიზიო ინდუსტრია

სატელევიზიო ინდუსტრია იმდენად მასშტაბურია, რომ რთულია, ერთი მიმართულებით აღვწეროთ აქ სცენარისტის ფუნქცია თუ შესაძლებლობები. ამიტომაც, მოკლედ განვიხილავთ თითოეულ მათგანს:

  • სერიალები და სიტკომები — ამ შემთხვევაში, სცენარისტის ამოცანაა, შექმნას საინტერესო სიუჟეტური ხაზი, რომელიც შეიძლება რამდენიმე სეზონსაც მოიცავდეს. აუცილებელია კომპლექსური პერსონაჟების შექმნა, თითოეული სერიისთვის სხვადასხვა აუტლაინის მოფიქრება, საინტერესო ან სახალისო (ჟანრის მიხედვის) დიალოგები გაწერა და სიუჟეტის დინამიკა;
  • ანიმაციური შოუები — ანიმაციური სერიალებისა თუ ფილმების სცენარისტებს ევალებათ, ფანტაზიის თვალსაზრისით უფრო მრავალფეროვანი ამბავი შექმნან. აქ სრულად იხსნება „ადამიანური“ შეზღუდვები და ვალდებულება, ყველაფერი რეალისტური იყოს, ბუნებრივად ქრება;
  • თოქ-შოუები და რეალითი შოუები — ამ შემთხვევაში სცენარისტის როლი განსხვავებულია, რადგან მთავარი აქცენტი დიალოგებსა და სიტუაციებზე გადმოდის. . თოქ-შოუს სცენარისტი წერს კითხვებს, სასაუბრო თემებს, თამაშებსა და მონოლოგებს, რათა შოუს წამყვანმა პროგრამა საინტერესოდ წარადგინოს. ხოლო რეალითი შოუებში სცენარისტები მონაწილეებს ისტორიების განვითარებაში ეხმარებიან და ამზადებენ რეალურ სიტუაციებზე მორგებულ სიუჟეტურ ხაზებს;
  • დოკუმენტური ფილმები/სერიალები და შოუები — ე. წ. დოკუმენტალისტი სცენარისტები რეალურ მოვლენებსა და პერსონაჟებზე დაფუძნებულ მასალებზე მუშაობენ. შესაბამისად, მათ ინფორმაცია ერთგვარ სტრუქტურაში უნდა მოაქციონ, რათა ისტორია თანმიმდევრული და საინტერესო იყოს. ასე ვთქვათ, ამგვარი სცენარი უნდა აკმაყოფილებდეს როგორც ფაქტობრივ სიზუსტეს, ისე დრამატულ მოთხოვნებს. 

რეკლამა და მარკეტინგი

რეკლამასა და მარკეტინგში სცენარისტის როლი ძალიან მნიშვნელოვანი და მრავალმხრივია, რადგან რეკლამის ან მარკეტინგული კამპანიის წარმატება დიდწილად დამოკიდებულია სწორი სიუჟეტისა და მარკეტინგული მესიჯის ფორმულირებაზე.

უფრო კონკრეტულად, სწორედ სცენარისტი მუშაობს მოკლე, ეფექტური სიუჟეტების შექმნაზე — რამდენიმე წამში ან წუთში რომ გადმოსცემს ბრენდის მთავარ მესიჯს. თანაც გასათვალისწინებელია, რომ რეკლამებში სიუჟეტები ხშირად ემყარება ემოციებს, პრობლემის გადაჭრის გზას ან ცხოვრების უკეთესობისკენ შეცვლას. ამრიგად, სცენარისტიც პასუხისმგებელია, მაყურებლებს მარტივად გააგებინოს, რა შეუძლია კონკრეტულ პროდუქტს ან მომსახურებას — რატომაა ის მნიშვნელოვანი.

ამასთანავე, მარკეტინგული კამპანიებისთვის მნიშვნელოვანია მკაფიო და პირდაპირი კომუნიკაცია. სცენარისტი მუშაობს ბრენდის სტრატეგიაზე და უზრუნველყოფს, რომ თითოეული სიტყვა სწორად გადმოსცემდეს ბრენდის იდენტობას, ღირებულებებსა და უნიკალურობას. 

ერთი მხრივ, დიალოგები და ტექსტებიც, რომლებიც რეკლამებში ჟღერდება, სცენარისტის ნამუშევარია. მისი ამოცანაა, შეარჩიოს სწორი ტონი, ენა და სტილი, რომელიც მიესადაგება როგორც პროდუქტს, ისე ბრენდის აუდიტორიას. ხოლო მეორე მხრივ, სცენარისტი ხშირად პასუხისმგებელია ვიზუალური სცენარის (storyboard) მომზადებაზეც, რომელიც აღწერს, როგორ უნდა გამოიყურებოდეს რეკლამა ვიზუალურად და როგორ განვითარდეს თითოეული კადრი.

გარდა სატელევიზიო რეკლამებისა, სცენარისტი მუშაობს ვიდეო და აუდიო ფორმატის მასალების შექმნაზეც სხვადასხვა პლატფორმისთვის — მათ შორისაა YouTube, პოდკასტები ან რადიო. თანაც ბევრ ბრენდს სჭირდება კამპანიები, რომლებიც სხვადასხვა მედიაში ერთდროულად ეშვება (ტელევიზია, სოციალური ქსელები, ბეჭდური მედია და ა. შ.). სცენარისტი კი ამ დროს ქმნის კრეატიულ კონცეფციას, რომელიც ყველა არხთანაა თავსებადი და, ამავდროულად, თითოეულის სპეციფიკასაც ითვალისწინებს.

ვიდეოთამაშები

ვიდეოთამაშების ინდუსტრიაში სცენარისტები თამაშების შინაარსისა და ისტორიების განვითარებაზე მუშაობენ. თამაშებისთვის სცენარების წერა მოიცავს არა მხოლოდ ტექსტს, არამედ მოთამაშის მიერ გადადგმულ ნაბიჯებზე დამოკიდებული სცენარის ალტერნატიულ განვითარებასაც.

პირველ რიგში, სცენარისტი იწყებს თამაშის სამყაროსა და სიუჟეტის ძირითადი ხაზის შექმნით. ის განსაზღვრავს თამაშის ცენტრალურ ისტორიას, პერსონაჟების მოტივაციებსა და მიზნებს, ასევე მოვლენების განვითარების ხაზს. ამას მოჰყვება მთავარი და მეორეხარისხოვანი პერსონაჟების შექმნა — მათი ხასიათის, უნარებისა თუ ისტორიის. 

ამავდროულად, ვიდეოთამაშებში ხშირად დიალოგები პირდაპირი კომუნიკაციის საშუალებაა პერსონაჟებსა და მოთამაშეს შორის. ამ დიალოგების უკანაც სცენარისტი დგას… ის პასუხისმგებელია სხვადასხვა ალტერნატიული ხაზების შექმნაზე — ყველაფერი მოთამაშის მიერ განხორციელებულ ქმედებებზეა დაფუძნებული.

მთლიანობაში, სცენარისტობა მრავალფეროვანი პროფესიაა, რომელიც უამრავ სხვადასხვა ინდუსტრიაში იძლევა განვითარების საშუალებას. კინემატოგრაფია, ტელევიზია, თეატრი, ვიდეოთამაშები, რეკლამა და მარკეტინგი მხოლოდ მცირე ჩამონათვალია… როგორც დასაწყისში ვთქვით, სცენარისტის ადგილი ყველგანაა, სადაც შემოქმედებითი აზროვნება და წერაა საჭირო!