სტენლი კუბრიკი, რომელიც ერთ-ერთ უდიდეს რეჟისორად მიიჩნევა კინემატოგრაფიის ისტორიაში, სცენარს განსაკუთრებულ მნიშვნელობას ანიჭებდა. კუბრიკის ფილოსოფიის ცენტრში დგას აზრი, რომ სცენარი ფილმის ჩონჩხია და არა მისი საბოლოო ფორმა. ასე ვთქვათ, მისთვის სცენარი ერთგვარ ინსტრუმენტს წარმოადგენდა — ძლიერსა და მოქნილს, რომელიც რეჟისორის ხედვას უნდა მორგებოდა. გადაღების პროცესში ხშირად ცვლიდა თავდაპირველ სცენარს — ხშირად თავად იყო სცენარების ავტორი, სხვა შემთხვევებში კი სხვების ნაწერების ადაპტაციას ეწეოდა.
კუბრიკი ვიზუალური თხრობის ოსტატი იყო და სცენარებისგან ელოდა არა მხოლოდ დიალოგებს ან მოქმედებების აღწერას, არამედ ემოციის, ატმოსფეროსა თუ ვიზუალური წარმოდგენის აღძვრას. ყოველთვის ხაზს უსვამდა, რომ სცენარში გამოყენებული სიტყვები პირდაპირ უნდა მიემართებოდეს რეჟისორის წარმოსახვას — ასე ვთქვათ, კითხვისას ზუსტად უნდა ცოცხლდებოდეს თითოეული სცენა. მაგალითად, მექანიკური ფორთოხალი (A Clockwork Orange) არის წიგნი, რომელიც ფსიქოლოგიურ თემებზე, დისტოპიურ გამოსახულებასა და უნიკალურ ხედვაზეა ორიენტირებული. კუბრიკმა ეს ელემენტები ვიზუალურ ენაზე გადაიტანა, რათა შეექმნა დამაინტრიგებელი სცენები და დამთრგუნველი ატმოსფერო.
რეჟისორებისთვის მნიშვნელოვანია, რომ სცენარისტებმა ისეთი „გეგმა“ შეიმუშაონ, რომელიც ამგვარი ვიზუალური ინტერპრეტაციის საშუალებას იძლევა. კუბრიკის აზრით, რეჟისორი ვიზუალური ხელოვანია და სცენარზე ისე მუშაობს, როგორც მხატვარი — ტილოზე. უბრალოდ, ამავდროულად, თავისუფალია შემოქმედებით არჩევანში — კინემატოგრაფიის ძალა იმაში მდგომარეობს, რომ სიტყვიერი ნარატივი ვიზუალურად გაცოცხლდეს და მეტი დრამატული ეფექტით გაიჟღინთოს.
ბუნებრივია, მსგავსი წარმოდგენების ფონზე, კუბრიკი დიდ ყურადღებას აქცევდა თანამშრომლობასა და მოქნილობას. მისთვის ფილმის გადაღების პროცესი მუდმივ აღმოჩენებთან თუ ევოლუციასთან ასოცირდებოდა, შესაბამისად, სცენარისტებისგანაც იმავეს ელოდა. კუბრიკის თქმით, რეჟისორები საჭიროებენ სცენარისტებს, რომლებიც მზად იქნებიან ნამუშევრის შესაცვლელად — მაგალითად, როდესაც სტივენ კინგის „ნათების“ მიხედვით იღებდა ფილმს, ძალიან ბევრი რამ შეცვალა.
კუბრიკისთვის კინო სტატიკური პროცესი არ იყო — ეს ნიშნავს, რომ სცენარისტებიც მოქნილები უნდა იყვნენ და მიმღებლობა ჰქონდეთ ახალი იდეების მიმართ, რათა საბოლოო ნამუშევარი მაქსიმალურად დახვეწილი იყოს.
კუბრიკს არ უყვარდა მარტივი ისტორიები. მისი ფილმები გამოირჩევა ფსიქოლოგიური კომპლექსურობით, მორალური გაურკვევლობებითა და ღია/გადაუჭრელი დასკვნებით. ამიტომაც, სცენარისტებისგან ყოველთვის სიურპრიზებით სავსე სცენარებს ელოდა — არ უნდა ყოფილიყო ზედმეტად აშკარა და ამბის მრავალგვარი ინტერპრეტირების საშუალება უნდა დაეტოვებინა მკითხველისთვის თუ მაყურებლისთვის. მაგალითად, „2001: კოსმოსური ოდისეა“ ბევრისთვის დღემდე საიდუმლოებებით სავსე, ამოუხსნელი და მრავალფეროვანი ფილმია.
კუბრუკის აზრით, კარგი სცენარი ყველა კითხვას არასდროს პასუხობს. სანაცვლოდ, ის უნდა იყოს ნიადაგი, რომელიც რეჟისორს საშუალებას მისცემს, მეტად ჩაუღრმავდეს ნარატივს. თანაც კუბრიკი მაყურებელს ყოველთვის ფილმის მნიშვნელოვან ნაწილად მიიჩნევდა — ენდობოდა ხალხის ინტელექტსა და აღქმას, რათა თავად ეპოვათ სიუჟეტში მიმოფანტული სიმბოლოები, დაშიფრული მნიშვნელობა.
ვინაიდან კუბრიკი ვიზუალურ თხრობაზე იყო ორიენტირებული, პერსონაჟების განვითარებისას მოქმედებებსა თუ სახის გამომეტყველებას უფრო მეტ მნიშვნელობას ანიჭებდა, ვიდრე დიალოგებს. „რეჟისორი უნდა იყოს ის, ვინც ფოტოგრაფიულად ასახავს რეალობას“ — და ეს სიმართლე ხშირად უფრო ვიზუალურია, ვიდრე სიტყვიერი. შესაბამისად, სცენარისტებმა უნდა გაითვალისწინონ, რომ გმირების განვითარება მხოლოდ ტრადიციულ თხრობის ტექნიკებზე არ იგება; სანაცვლოდ, მათ ქმედებებში, სხეულის ენასა და მიმიკებში იშიფრება ზოგადი სახე.
მთლიანობაში, სტენლი კუბრიკის შეხედულებები სცენარისტების როლზე, ასახავს რეჟისორებისა და სცენარისტების ურთიერთობის განსაკუთრებულ სირთულეებსა და შესაძლებლობებს. რეჟისორებს, კუბრიკის მსგავსად, სჭირდებათ სცენარისტები, რომლებიც არამარტო ჰყვებიან ისტორიებს, არამედ ქმნიან სივრცეს ინტერპრეტაციისთვის, მზად არიან თანამშრომლობისთვის და იმისთვისაც, რომ სცენარი „ცოცხალი“, ცვალებადი ჩონჩხი იყოს.
