ეს ჰიპოთეზური სამყაროა, რომელშიც რეჟისორები და მსახიობები სცენარისტის გარეშე მუშაობენ.
წინასწარ არავინ იცის, როგორ განვითარდება ამბავი — რეჟისორს ვიზუალურ კადრებად წარმოუდგენია და „ზეპირად“ გადაიკითხავს ხოლმე გონებაში, რა შეიძლება მოხდეს; მსახიობები კი ისე არიან გამოკიდებული „ალალ ბედს“, როგორც ჩვენ ყველანი. ზუსტად ისიც არ ესმით, მაინც რა გამოკვეთილი თვისებები უნდა ჰქონდეთ მათ პერსონაჟებს; ან დასაწყისში რომ გააჟღერებენ „ნაყინი არ მიყვარსო“, დასასრულისკენ რა დატვირთვა უნდა მიენიჭოს ამ უმნიშვნელო ფაქტს.
გადასაღებ მოედანზე ისე დაბნეულად ირევიან ერთმანეთში, თითქოს ზღვარს ვეღარ ხედავენ რეალობასა და გამოგონილ ამბებს შორის. კინორეჟისორები იძულებულნი არიან, მხოლოდ ადგილზე ბუნებრივად წამოწყებულ დიალოგს, ხმის დიზაინსა და მონტაჟის ტექნიკას დაეყრდნონ. ძირითადი ნარატიული ხაზი კი უბრალოდ არ არსებობს — ფურცლებზე კი ინიშნავენ მნიშვნელოვან მომენტებს, მაგრამ მათ შორის საინტერესო ბმა არ კეთდება. დაახლოებით ისეთი მდგომარეობაა, ძაფზე გამობმული მარიონეტები თავიანთ ნებაზე რომ მიუშვა…
ცხადია, ეს სცენარული რღვევა ვიზუალურ თხრობაზეც მოქმედებს. აბა, რა იცის ოპერატორმა, კუთხეში მიყუჟული კლოუნის სახეზე ისრის ფორმის შრამი სხვანაირ ფოკუსში რომ უნდა მოაქციოს?! რადგან სიუჟეტის განვითარების რაღაც მომენტში საკვანძო ელემენტის როლს შეითავსებს… ამას სწორად გაწერილ სცენარში ამოიკითხავდა. აქ კი რეჟისორი მხოლოდ ზეპირ ამბავს ეყრდნობა — ყოველ ჯერზე ხან რა დეტალი გამორჩება, ხან რას შეცვლის სხვების გაფრთხილების გარეშე.
შეიძლება, სიტკომ “Friends”-ის იმ ეპიზოდშიც სცენარები აერიათ და როსი იძახდა “We were on a brake”-ო, რეიჩელი კი – “არა, რას ამბობო!” (ეს ისე, მცირე გადახვევა).
და წარმოგიდგენიათ, როგორი იქნებოდა “Fight Club” სცენარის გარეშე? მართლა ვერ გაიგებდნენ ბრედი ედვარდია თუ ედვარდი ბრედი, ან ედვარდი ედვარდი და ბრედი ბრედი…
რაღაცნაირად დისტოპიური, ქაოსური სამყაროს ანალოგი გამოდის, სადაც არაფერია ლოგიკური. შეიძლება, „ბედის არ არსებობის თეორიასაც“ ჰგავდეს და „რაც გამოვა, გამოვა“ პრინციპით გადაღებული ფილმისთვის იდეალური იყოს. მაგალითად, „ჰოლივუდურ დასასრულში“ დაბრმავებული ვუდი ალენი რომ იღებს ფილმს და წარმოდგენა არ აქვს, საერთოდ რას აკეთებს.
